مهدی یحیایی – رییس هیات تنیس روی میز گراش: اینکه شهر لار زیرساخت ورزشی استانداردی برای برگزاری دیدار تیم ملی فوتسال ایران و روسیه را دارد و وزیر، رییس فدراسیون و سایر مقامات را هم به همین بهانه به لار می‌آورد، چیزی جز نتیجه‌ی اراده و تلاش مسئولینش نیست و باید گفت صد رحمت و آفرین به همه آنها. البته برای برخی ورزش‌دوستان گراشی هم تماشای بازی و دیدن ملی‌پوشان از نزدیک در ورزشگاه زیبای منیری می‌تواند دل‌انگیز باشد. اما چند نکته:
اینکه چرا لار در توسعه زیرساخت‌های ورزشی و به تبع آن گسترش فعالیت‌ها و کسب دستاوردها روزبه‌روز موفق‌تر عمل می‌کند، جای درنگ و پرسش است. استفاده‌ی بهینه از بودجه دولتی و سوق دادن خیرین به سمت ورزش، در کنار فرهنگ‌سازی، می‌تواند از دلایل این پیشرفت‌ها باشد.
منطقه جنوب فارس در حوزه‌های مختلف از کمک خیرین بهره برده است و خیرین عزیز گراشی در تعدد و سخاوت نه تنها در منطقه که در کل کشور سرآمد هستند. بسیاری از اماکن ورزشی گراش هم خیرساز می‌باشد. اگرچه وزن مالی حوزه ورزش نسبت به بعضی حوزه‌های دیگر مانند مذهب یا درمان بسیار کمتر است و دلیل آن متاثر از عوامل مختلفی می‌باشد. عملکرد مسئولین، نوع نگاه جامعه به مقوله ورزش و همچنین نقش بزرگان ورزشی از عوامل تاثیرگذار است.
یکی از ضرورت‌های حوزه ورزش گراش، بهره جستن خیرین محترم از مشاوران فنی و ورزشی است. متاسفانه مواردی وجود داشته است که سرمایه‌گذاری خیرین به خاطر نحوه طراحی، اجرا و یا نیازسنجی نادرست، بازدهی مطلوب را نداشته است.
بگذارید به عنوان مسئول یکی از پرافتخارترین ورزش‌های گراش یعنی تنیس روی میز مثالی بزنم: چرا ورزشگاه شهدا با قرارگیری در موقعیتی بسیار مناسب و خیابان اصلی شهر که در معرض دید عموم قرار گرفته، نتوانسته است از کمک درخور خیرین بهره‌مند گردد؟ آیا وضعیت نامناسب این ورزشگاه در شان مردم گراش است؟ انتظار است از پدرخوانده‌های ورزش گراش که به بهانه‌های مختلف ورزشی و مذهبی وضعیت ورزشگاه شهدا را می‌بینند تا در راستای هدایت کمک‌های خیرین به این سو گام بردارند.
چگونه است که شهر همجوار بزرگترین سالن تنیس روی میز کشور را ساخته و تجهیز می‌کند و در گراش، رشته ورزشی که فقط در یک سال اخیر سه مقام کشوری و چندین مقام منطقه‌ای و استانی را کسب کرده، با کمبود فضا، امکانات و حتی سرویس بهداشتی مواجه می‌شود؟
نگاه سنتی به ورزش در گراش باید به‌روزرسانی گردد. تحول فرهنگی ورزشی باید شتاب بیشتری بگیرد. اگر دغدغه شهر همجوار برگزاری رقابت‌های بین المللی است، چرا در گراش دغدغه ورزشکاران باید بدهی تلنبار شده آب و برق ورزشگاه محبی و شهدا باشد؟ حق این است که به جای افتخار کردن به میزبانی رقابت‌های مهم در شهر همجوار، آستین بالا زده و ما هم در همان مسیر گام برداریم. برای اینکه اهمیت و جایگاه ورزش در بین مردم و خیرین گراش تثبیت شود، قطعا نقش مسئولین و بزرگان ورزش پر رنگ خواهد بود.
یک گلایه را به عنوان مثال عرض کنم. تنیس روی میز گراش دو سال پیش میزبان رقابت‌های هوپس کشور بود و بازیکنانی از هجده استان در گراش حضور یافتند. اما به جز افرادی معدود همچون رییس محترم شورا و رییس اداره ورزش و جوانان، بقیه مسئولین و پدرخوانده‌ها حتی برای دقایقی شرف حضور نیافتند تا باعث دلگرمی بیشتر ورزشکاران قهرمان شهرمان شوند.
اگر حضور در سالن‌ها و تشویق بازیکنان برای مسئولین و بزرگان ورزش سخت است، به عنوان مثال نصب یک بنر تبریک برای کسب نایب قهرمانی نونهالان کشور توسط ورزشکار گراشی کار دشواری نبود. اگر بنر هزینه دارد، یک تبریک خشک و خالی در فضای مجازی، یک کامنت یا یک لایک که کار ساده‌ای است.
میزبانی ملی لار باید همه ما را به تفکر وا دارد. اینکه فکر کنیم حضور وزیر در لار برای ما نعمتی خواهد بود، خیلی ساده‌انگارانه است. با همه این حرفها بیایید قدر استعدادهایمان را بیشتر بدانیم. گراش معدن استعداد است و گواه آن مقام‌های متعدد در رده‌های مختلف در بسیاری از رشته‌هاست. بیاییم به جای عادت کردن به دیدن افتخارات شهر همجوار، خود نیز افتخارآفرینان‌مان را تکریم کنیم.
