هفت‌برکه – محمدعلی شامحمدی، مدیر انجمن نمایش گراش: نمایش عروسکی «لولوی آوازه‌خوان» در حقیقت برای کودکان گروه سنی الف و ب طراحی و اجرا شده است. بنابراین وقتی بزرگ‌ترها از آن دیدن می‌کنند، ممکن است محتوا و موضوع نمایش برایشان تکراری باشد اما برای کودکان این گروه سنی، حتماً از جذابیت برخوردار است.
نخستین درونمایه نمایش برای کودکان، ایجاد هیجان است که از طریق موسیقی و ریتم ایجاد شده بود. در این نمایش، محتوای آموزشیِ رعایت بهداشت فردی یعنی مسواک زدن و حمام کردنِ کودکان با موسیقی و ریتم همراه بود. از این نظر، این نمایش موفق عمل کرده است. با این حال صدایی که از طریق بلندگو به بینندگان و تماشاگران می‌رسید در نوع ارتباط نمایش با مخاطب موثر عمل نمی‌کرد. این مشکل را باید در شب‌های بعد رفع کرد.
محتوای آموزشی
نمایش از نظر محتوا همانند بسیاری از فیلم‌ها و نمایش‌ها تقابل پدران و پسران است. «لولوبا» (لولوی بابا) دوست دارد که لولوچه مثل او فکر و عمل کند، اما لولوچه با توجه به دنیای جدید دوست دارد که با مراعات بهداشت فردی، وارد دنیای جدید بشود. چیزهایی که از نظر پدر تنبیه به شمار می‌رود، از نظر فرزند، تشویق و ورود به دنیای آدم‌هاست. «لولوما» نیز نقش واسط بین پدر و پسر را به عهده دارد، یعنی با توجه به احساسات مادرانه، هم دستور پدر را رعایت می‌کند و هم به حرف‌های پسر گوش می‌دهد.
لولوها همانطور که در قصه‌های گراش نیز شنیده‌ام، برعکس آدم‌ها عمل می‌کنند. هرچند از نظر تیپ‌سازی کار بیشتری را می‌طلبید.
از نگاه نویسنده و کارگردان این نمایش، خروج از دنیای لولوها و ورود به جهان انسان‌ها باید از راه بهداشت و یادگیری سواد و آگاهی عبور کند. پیام اصلی نمایش در لحظه پایانی اتفاق می‌افتد، وقتی که لولوچه در کنار دانش‌آموزان کلاس فریاد می‌زند که دیگر نمی‌خواهد لولو باشد.
از نظر فنی
عروسک‌هایی که خانم زینب کوزلی طراحی کرده و ساخته است در نوع خودش منحصربه‌فرد بود. یعنی در عین حالی که نشان از دیو و لولو دارد، مخاطب با آن ارتباط خوبی برقرار می‌کند.
دکور هم هرچند حصاری است که بازی بازیگران را پنهان می‌کند و حضور عروسک‌ها را پررنگ می‌کند، باعث شده است که بین بازیگر و مخاطبان اختلال ایجاد کند.
بازیگرها هرچند از تمام استعداد خودشان بهره نگرفته بودند، اما در گام اول قابل قبول است و باید برای کارهای بعد مورد تشویق قرار بگیرند.
کارگردانی آقای حسینعلی مقتدری که سال‌ها در متن و حاشیه‌ی نمایش گراش حضور فعال دارد، قابل تقدیر است. با این حال باید ضعف‌های کارگردانی را به مرور بر طرف کند.
به امید کارهای بهتر گروه.
