هفت‌برکه – مرتضی موغلی*: اولین مراکزی که به علت شیوع ویروس کرونا تعطیل شدند باشگاه‌های ورزشی بودند و آخرین مکان‌هایی هم که بازگشایی شدند همین باشگاه‌های ورزشی بودند. بحران ویروس کرونا باشگاه‌های خصوصی و اماکن ورزشی ماده ۸۸ را با مشکلات مالی شدیدی مواجه کرده است. خیلی از باشگاه‌ها توان پرداخت اجاره و حقوق و هزینه‌های نگهداری از اماکن ورزشی تحت اختیار خود را در گذشته هم نداشتند، چه برسد در وضعیت چند ماه اخیر. متاسفانه ستاد کرونا شهرستان بدون کارشناسی کردن حوزه ورزش، تصمیم به تعطیلی دو هفته‌ای اماکن ورزشی گرفت. با تعطیلی دوباره، آسیب جبران‌ناپذیری به ورزش شهرستان وارد خواهد شد که تا سال‌ها قابل درمان نخواهد بود.
مربیان رشته‌های مختلف ورزشی همانند سایر اصناف در راه ورزش، وقت ارزشمند، هزینه و زندگی‌شان را گذاشته‌اند تا بتوانند مدارک معتبر و برتر رشته‌های خود را اخذ کنند تا فرزندان این شهر را به اوج استعدادهای خود برسانند. مربی مانند یک معلم اطلاعات و عقاید را انتقال می‌دهد و آمادگی جسمانی ورزشکاران را ارتقاء می‌بخشد و به عنوان یک انگیزه‌دهنده و مشوق، یک رویکرد مثبت را القا می‌کند. ستاد کرونا و اداره ورزش و جوانان شهرستان درباره مربیان و باشگاه‌دارانی که با تعطیلی، تنها محل درآمد خود را از دست دادند، صحبتی نکردند. مربیان ورزشی با کمترین حقوق (حتی کمتر از حقوق یک کارگر) و ادعا، فعالیت چشمگیری در زمینه بهبود سلامت روحی و بدنی مردم داشتند و هم اکنون شرمنده‌ی خانواده‌های خود هستند.
به نظر می‌رسد که ستاد کرونا، ورزش شهرستان را آماتور فرض کرده است؛ ولی در دل همین ورزش، صدها نفر هستند که شغل آنها باشگاه‌داری و مربیگری حرفه‌ای است. تعطیلی ورزش، تنها درآمد آنها را نشانه گرفته است. باید در تصمیم‌گیری برای تعطیل کردن ورزش گراش، به نقش مربیان و باشگاه‌داران و ایجاد امنیت شغلی برای این عزیزان در این شرایط خیلی حساس توجه می‌شد. دولت مصوب کرده است که به دلیل تبعات کرونا در سال ۹۹ حدود ۵ هزار میلیارد تومان مقرری بیمه بیکاری به آسیب‌دیدگان و کسانی که شغل‌شان را از دست دادند پرداخت شود، ولی مربیان اصلا بیمه نیستند که بخواهند همین رقم بیمه‌ی بیکاری ناچیز دولت را هم بگیرند.
بدین ترتیب، ورزش بیشترین ضرر را از شیوع این بیماری داشته است، چون همه مسابقات و تمرینات دوباره تعطیل شد. این در حالی است که مشاغل دیگر آزاد و یا دوباره محدود شده و همه مشغول کار هستند. مدیران اماکن ورزشی خصوصی و مربیان تمامی رشته‌های ورزشی درآمدشان از ورزش است و اگر نباشد، درآمدی نخواهند داشت و نمی‌توانند امرار معاش کنند.
در سال‌های گذشته و برای تابستان، نوجوانان و نونهالان زیادی در کلاس‌های ورزشی ثبت نام می‌کردند، اما امسال شرایط کاملا فرق کرده و کرونا باعث افت ۸۰ درصدی این کلاس‌ها شده است. مسئولین عضو ستاد کرونا شهرستان می‌توانستند با یک کار کارشناسی، تصمیم بهتری برای ورزش بگیرند؛ ورزشی که حتی یک نفر مبتلا هم در آن مشاهده نشده است. تعطیلی کل ورزش راحت‌ترین تصمیم ممکن بوده است.
نمی‌توان برای تمامی رشته‌ها یک تصمیم واحد گرفت. می‌بایست رشته‌هایی که برخوردی نیستند و با تعداد نفرات کمتری به تمرین مشغول هستند را جدا کرد، همانند رشته‌های تنیس، تنیس روی میز، شطرنج، وزنه‌برداری، بدمینتون، دو و میدانی، اسکیت، تیراندازی، تیراندازی با کمان، سوارکاری، موتورسواری، دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی، بازی‌های فکری، طناب‌زنی، مهارت فردی و آمادگی جسمانی و فدراسیون ورزش‌های همگانی که جز رشته‌های کم خطر هستند.
البته اعتقاد من به این است که با وجود بازگشایی باشگاه‌ها در گذشته و تبلیغ‌های گسترده باشگاه‌داران برای حضور ورزشکاران، نمی‌بایست ورزش تعطیل می‌شد و باید با نظارت و آموزش‌های لازم، تمامی رشته‌ها به فعالیت می‌پرداختند. بازگشایی اماکن ورزشی در گذشته نیز مشروط بود و باید ۲۳ پروتکل ابلاغی را رعایت کنند. بر این اساس، ثبت نام در سامانه وزارت بهداشت و درمان و اخذ کد رهگیری، تکمیل فرم تعهدنامه بهداشتی و خوداظهاری در سامانه فدراسیون پزشکی ورزشی الزامی است. با رعایت و نظارت، از آسیب جلوگیری می‌شود.
از دیگر مواردی که می‌توان باشگاه‌ها را به رعایت آنها وادار کرد، اینهاست: پذیرش ورزشکار در هر شیفت بر مبنای ساعت باشگاه و فاصله بین هر شیفت؛ تعیین فضای ۱۶ متر مربعی برای هر نفر؛ فعالیت در ۲ شیفت صبح و عصر، هر شیفت حداکثر پنج تا شش ساعت؛ تهیه مایع ضد عفونی دست؛ به همراه داشتن تمامی ملزومات بهداشتی توسط ورزشکاران و کارکنان نظیر دستکش و ماسک؛ گندزدایی محیط باشگاه حداقل هفته ای یک بار؛ انجام غربالگری کلیه مراجعان و ثبت اطلاعات و در اختیار قرار دادن فرم مربوط به ناظران هیات پزشکی ورزشی؛ نصب پوستر و بنرهای آموزشی مبارزه با کرونا در محل قابل رویت؛ و رعایت حداقل ۲ متر فاصله بین وسایل ورزشی از هر طرف. باشگاه‌های ورزشی می‌توانند جانمایی محل تمرین هوازی برای هر یک از ورزشکاران به فاصله ۲ متر از هر طرف را رعایت کنند. آب‌خوری‌ها را پلمپ کنند و ورزشکاران را ملزم کنند از بطری آب شخصی استفاده نمایند. کفش تمرینات را نیز جدا کنند و از پذیرش ورزشکار بیمار جدا خودداری کنند.
*کارشناس ورزش و رییس هیات تنیس روی میز گراش
